جهت نیل به این مهم و برای به حداقل رسانیدن خطرات حرکات توده ای و تثبیت دامنه ها، روشهای مختلفی ارائه گردیده است؛ اما قبل از استفاده از این روشها ، پاسخ دادن به 2 سئوال زیر ضروری می باشد:
1) افزایش ناپایداری شیب و وقوع حرکات توده ای، به چه میزان باعث ایجاد خطرات و خسارات اقتصادی و اجتماعی می شود و یا چه منابع حیاتی را تهدید می نماید ؟
2) آیا تثبیت دامنه گسیخته شده مقرون به صرفه بوده و موجب افزایش ایمنی و کاهش خسارات و خطرات بالقوه می شود یا نه ؟
چنانچه بعد از بررسی های اولیه نیازی به تثبیت و پایدارسازی دامنه احساس شد، انجام مطالعات و بررسی های صحرایی و تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده، مقدم بر هر کاری خواهد بود. تعیین مقدار و جهت نیروهای مقاوم و نیروهای تنشی، و مشخص نمودن روند تغییرات هر یک از آنها، از مهمترین نتایج بررسی و مطالعات فوق الذکر خواهد بود. در نهایت، باید با توجه به نتایج حاصل از مطالعات و نیز با در نظر گرفتن مسائل دیگری از قبیل شرایط محیطی، تکنولوژی موجود ، نیروی انسانی مخرب، میزان اعتبار موجود و اهداف پروژه، روش یا روش های مناسب برای تثبیت دامنه تعیین گردد.
در میان روشهای مختلف تثبیت دامنه ها، روشهای ساده و ارزانی که به هم خوردگی محیط را به حداقل میرسانند و با محیط اطراف هماهنگی دارند، حائز اهمیت می باشد؛ اما به طور کلی، به دلیل هزینه زیاد مطالعات و نیز تثبیت شیبها، بهترین راه حل دوری از حریم خطر میباشد.
روشهای تثبیت شیب به شرح ذیل می باشند :
1) روشهای بیولوژیکی
2) روشهای مکانیکی
3) روشهای بیوتکنیکی

1 - روشهای بیولوژیکی
رشد پوشش گیاهی در سطح دامنه، باعث مسلح نمودن خاک و افزایش پایداری آن گردیده وبالعکس قطع درختان می تواند تأثیر به سزایی در ناپایداری دامنه ها داشته باشد. هر چند که پوشش گیاهی اکثراً اثرات مثبتی بر پایداری دامنه ها دارد، ولی گاهی نیز دارای اثرات منفی می باشد؛ البته بسیاری از این اثرات منفی را می توان با اتخاذ استراتژی صحیح در انتخاب گونه های مناسب و مکان یابی خوب به حداقل رساند.
یکی از عوامل مؤثر در تثبیت دامنه های شیبدار حساس به وقوع حرکتهای توده ای، کاهش رطوبت خاک و فشار آب موجود در خلل وفرج به وسیله پدیده تبخیر و تعرق می باشد؛ زیرا کاهش رطوبت، موجب کاهش وزن خاک می گردد که این مسئله خود موجب افزایش مقاومت توده خاک در برابر نیروهای رانشی می شود. با توجه به این قضیه، گیاهانی می توانند در تثبیت دامنه های شیبدار نقش داشته باشند که سیستم ریشه گسترده، عمیق و قوی، و قدرت و توان بالایی جهت جذب آب داشته باشند. تثبیت بیولوژیکی دامنه ها، اکثراً در شیبهای ملایم (0 تا 50 درصد) به کار برده می شود و به 3 شکل زیر صورت می پذیرد :
الف) درختکاری
ب) استفاده از گراس ها و بوته ها
ج) استفاده از قلمه برای کنترل شیب

2- روشهای مکانیکی
زمانی که نتوان از طریق روشهای بیولوژیکی شیب را تثبیت نمود (به خصوص در شیب های تند)، از روشهای مکانیکی و سازه ای استفاده می گردد.عمده ترین روشهای مکانیکی مورد استفاده جهت تثبیت شیب به شرح ذیل می باشند :
الف) زهکشی دامنه
ب) استفاده از خاکریز یا آب برگردان
ج) تغییر هندسه شیب
د) شمع کوبی
ه) استفاده از دیواره های حائل یا محافظ
و) استفاده از میل مهار و کابل مهار
ز) استفاده از شبکه ها و دیواره های توری فلزی
ح) استفاده از گالری و پوشش های سبک
ط) افزایش سختی سنگ
ی) استفاده از ژئوتکستایل
ک) استفاده از تکنیکهای تراکم خاک
ل) انجماد
م) تغییر ترکیب شیمیایی خاک

3- روشهای بیوتکنیکی
روشهای بیوتکنیکی روشهایی مقرون به صرفه، جالب و دارای سازگاری با محیط می باشند که در آنها از ترکیبی از پوشش زنده و نیز اجزاء سازه ای استفاده می گردد.
در ارتباط با سازه های مورد استفاده بایستی به نکات زیر توجه شود :
1) هماهنگی سازه با محیط
2) استفاده از سازه هایی که حداقل به هم­خوردگی را در محل ایجاد نمایند و پوشش گیاهی منطقه را حفظ کنند.
3) استفاده از گابیونهای پرشده از سنگهای محلی
4) استفاده از الوار و جعبه های بلند در مناطق جنگلی ، جهت هماهنگی با محیط اطراف
5) قابلیت همراهی پوشش گیاهی داخل سازه با اطراف سازه 
متداول ترین تکنیک های بیوتکنیکی تثبیت شیب ، عبارتند از :دیوار پلکانی دارای پوشش گیاهی ، تشکهای گابیونی دارای پوشش گیاهی ، دیوار سنگی دارای پوشش گیاهی ، دیوار صندوقی دارای پوشش گیاهی و شبکه حجره ای گیاهی